Kasihan Anak-anak Kita....

Situasi: Dalam kelas  Tingkatan 5  *&^%

Masa: 8.00 pagi

Hari : Isnin

Bilangan pelajar sepatutnya : 31 orang

Bilangan pelajar yang hadir : 25 orang

Bilangan pelajar tidak hadir : 6 orang

Peperiksaan Pertengahan Tahun bagi mata pelajaran Pendidikan Islam (7.45-9.45 pg)  dan Pendidikan Moral (7.45-10.15 pg)

Ketika sy menulis blog ini 9 orang pelajar telah pun dibuai mimpi.  Peperiksaan bermula 7.45 pagi,belum pun sampai setengah jam, 9 orang pelajar di kelas ini sedang enak dibuai mimpi2 indah (agaknyalah). Tidak ada seorang palajar pun yang tekun menjawab soalan. Jika ada peluang dan kesempatan,mereka akan pandang ke kiri dan ke kanan. Jelas, mereka tidak bersedia menjawab soalan pada hari itu. Ni baru mata pelajaran agama dan pendidikan moral, belum lagi mata pelajaran yang berat.

Bukan tidak kasihan dengan pelajar-pelajar seperti ini tapi apakan daya, sy memang tidak berdaya. Bukan tidak mencuba, rasanya sedaya upaya sy cuba hendak menjadikan mereka ni pandai. Tapi, akhirnya, sy juga angkat tangan. Semangat belajar mereka memang tiada. Kalau kurang cerdik, tapi ada kesungguhan, lain cerita. Daripada 31 orang, sy telah pun mengenal pasti,hanya 7 orang saja yg ada kemahuan tapi apakan daya, Tuhan telah menentukan setakat itu sahaja pencapaian mereka. Akhirnya sy mngambil keputusan, pelajar seperti ini, tidak perlu guru2 berasa tention untuk mengajar mereka dgn harapan boleh 'score' dalam SPM, cukuplah sekadar mereka lulus dan paling tidak mereka keluar menjadi insan yg gemilang dari aspek sahsiahnya.

Daripada cerita kawan2 yang masuk mengajar di kelas ini, bilangan pelajar tidak pernah cukup. Ada sahaja yang keluar swaktu pngajaran  dan pembelajaran berlaku. Di sebabkan mereka takut dgn saya, alhamdulillah kelas sy tidak ada seorang pelajar pun yg ponteng. Kasihan...mereka belajar dgn sy dlm ketakutan. Mereka yg merangsang supaya sy menjadi garang...so, untuk kepentingan mereka juga, sy tpaksa pura2 garang. Skurang2nya sy berjaya jg mhalang mereka drp ponteng kelas.

Pernah juga sy bertanya pd mereka..."kenapa kamu ke sekolah,kalau tak minat belajar?"

Hampir 80% pelajar yg berkenaan mjawab pertanyaan sy dgn jawapan yg sama....' Disuruh oleh ibu dan ayah'. Yang selebihnya hanya mahukan sijil tamat tingkatan 5. Menurut mereka (pelajar2 cina), jika ada sijil tamat tingkatan 5, mudah cari kerja di Singapura. 

Jam menunujukkan pukul 8.58 pagi. Dari 9 orang pelajar yang dibuai mimpi, kini bertambah ke angka 20. Masa masih panjang lg. Lama jg sy memerhatikan mereka.....sambil menulis blog, sambil sy memantau juga. Makin lama makin ramai yg tidur. Bukan tidur2 ayam,malah ada yg berdengkur. Kasihannya.....

Bagi sy, sebagai ibu bapa,mereka harus mengetahui tahap pencapaian anak2 mereka dlm bidang akademik. Kalaulah sejak tingkatan 1 hingga tingkatan 5,mereka tidak boleh menguasai pelajaran, buat apa dipaksa anak2 sperti ini meneruskan pelajaran? Sebagai ibu, sudah tentu sy memahami perasaan mereka. Ibu bapa mana yg tidak mahu anak mereka pandai dlm pelajaran??? Masalahnya, mereka juga kena akur apabila anak mereka tidak mampu belajar. Anak2 seperti ini,akan berasa sangat tertekan kerana pergi ke sekolah bukan atas kesedaran dan keinginan mereka dlm menimba ilmu pengetahuan. Dan anak2 inilah yang akan menimbulkan masalah di sekolah. Bukan sy benci atau tidak suka dgn pelajar2 seperti ini...tapi sy juga memahami perasaan anak2 yang tidak berminat untuk belajar lagi. Jika mereka melakukan masalah, bukan senang pihak sekolah menanganinya...lebih2 lagi ibu bapa sekarang,memang menyebelahi anak2 mereka berbanding menyokong tindakan yang pihak sekolah kenakan. So....fikir2 kan lah ya.........................

Majunya Remaja Kini

Betapa budak2 sekarang terlalu advance dalam perkara2 yang tidak sepatutnya mereka tahu.....

Pelajar tingkatan 4 (16 tahun) boleh menyimpan hampir 20 video lucah dalam handphone mereka. Satu perkara yang sangat luar biasa bagi sy tetapi tidak pelik bagi sesetengah manusia di luar sana. 

Awal tahun 1990an sy mendirikan rumah tangga, serba serbi sy rasakan tidak kena. Perasaan malu dgn suami ketika itu sangat tinggi walaupun sy mengenalinya sbelum kami mengambil kputusan untuk berumahtangga. Serba serbi tidak tahu dan terlalu asing untuk tidur bersama lelaki yang baru dinikahi. Apabila diingat kembali, semuanya mjadi kenangan manis kerana hendak membuang perasaan malu itu bukan perkara mudah. Semuanya mengambil masa yg lama......

Tapi sekarang?????????????????????????

Semuanya telah dan mudah diperolehi walaupun tanpa sebarang ikatan. Mereka dah tahu serba serbi malah lebih hebat daripada orang yg telah berumah tangga. Bagi pndapat peribadi sy, sudah tidak ada kemanisan lagi dlm berumah tangga. Apatah lagi perbuatan melakukan hubungan terlarang sebelum kahwin itu seolah-olah telah diterima umum. Sedihnya saya.....sedih yg tidak dpt diluahkan dgn kata2 maka di medan ini sy berbicara. Biarlah sy meluahkan isi hati ini dengan menulis,menulis dan terus menulis....

Sy mlihat sendiri bgaimana seorang plajar tingkatan 4 yg dipanggil kdua ibu bapanya datang ke sekolah atas kesalahan membawa video lucah.Setelah dimaklumkan kesalahan yang dilakukan oleh anak mereka, sy melihat betapa tenang dan bersahaja muka kedua ibu bapa ini. Tidak ada tindakan semerta yg diberikan kepada anaknya yg mengaku membawa bahan terlarang itu ke sekolah. Muka mereka juga tidak nampak sbarang kekesalan....cuma si ibu mberi alasan yg biasa sy dengar " Tu la cikgu, pengaruh kawan2."

Kalaulah sy berada situasi ini pada zaman 1990 an dulu......Huh!!!!!!!tak tahu nak cerita dan tak dapat dibayangkan apa yg terjadi. Silap2 haribulan, sy boleh mati dikerjakan oleh ibu dan ayah sendiri.

Sy teringat zaman lampau sy di mana seorang kawan lelaki memberi sy jam tangannya kepada sy kerana sy tidak ada jam tangan ketika itu. Ketika itu, sy berada dalam darjah 5. Oleh kerana sy tidak ada jam tangan, pemberiaannya merupakan sesuatu yg tidak ternilai bg sy. Sy tidak ada hubungan istimewa dgn pljr lelaki itu tp hubungan kami agak rapat krn tinggal sekampung. Punya la seronok,jgn nak kata. Tp, keseronokkan sy tidak lama kerana sampai di rumah,sy ditanya oleh ibu dari mana sy dpt jam tangan tersebut. Disebabkan budaya pembohong,penipu dan cakap berbelit2 itu tidak ada dlm budaya kami, sy mceritakan keadaan sebenar. Dgn tidak bertangguh 5 minit pun, ibu sy terus mcapai senduk kayu yg ada bhampiran dgnnya ketika itu. Sy dibelasah oleh ibu bertubi2 seolah2 sy telah membuat satu kesalahan yg sgt besar. Jiwa sy memberontak ketika itu.....tidak dpt menerima hukuman drp ibu sedemikian rupa. Dlm keadaan marah teramat sgt, sempat juga sy mdengar apa yg ibu bebelkan...

"Berani ambil pmberian jantan....tau tak jantan ni kalau bg sesuatu mesti ada yg dia nak"......

Itulah antara bebel ibu yg sempat sy dengar. Selebihnya sy tidak mberi tumpuan kerana lbh memberi fokus kepada kesakitan yg bukan kepalang.

Peristiwa itu sudah bertahun2 berlalu...dan kini sy pula mjadi ibu. Semua bebelan ibu terjawab pd hari ini. Sy berterima kasih kepada ibu yg begitu mjunjung maruah hingga sy mbesar sbg seorang gadis yg sangat pemalu dgn lelaki dan mjaga maruah diri. Cuma, cara ibu yg tidak ada psikologi dan tidak ada kompromi mnyebabkan sy sering teringat2 stiap tindakannya   hinggalah ke hari ini. Walau bagaimana pun, sy bersyukur atas sgalanya.

Kadang2, timbul rasa kesal krn sy menjadi seorg guru. Sy melihat scara 'real' keadaan yg berlaku pd remaja dan peranan ibu bapa masa kini. Mana ada kerjaya lain yg dapat mnyaksikan apa yg kami, warga pendidik lihat pada masa kini. Mereka semua tahu mslh remaja kini  mlalui bacaan yg tpampang di dada2 akhbar atau mlalui cerita lisan. Semuanya dari sumber kedua tapi kami melihatnya melalui mata kepala kami sendiri. 

(Ah.....mesti smua ini ada disebaliknya,kerana tuhan tidak meletakkan sesuatu itu tanpa ada sebabnya. Sy terpaksa terima fakta itu.)

Cukup!!!!!

Sy tidak mahu lagi mngulas pkara ini. Sy akan cuba ambil pendekatan selamat. Tidak mahu tahu dan tidak mahu ambil tahu apa yg berlaku pd remaja (plajar2)  kini. Cukup dgn mjaga anak2 sendiri dan pelajar2 tpilih yg sy sayangi. Bukan pilih kasih tetapi itulah hakikatnya untuk mngelakkan diri dari diserang 'stresssssssss'....

Kepada anak2 sy, jagalah maruah diri.....paling tidak pun, jadilah seperti mama remaja dulu yg tahu takut pada hukum Allah dan tahu mjaga maruah diri dan keluarga... 

Kepada segelintir anak2 didik yang sy sayangi, pandai2 lah menjaga nama kluarga krana skali kita terjerumus di lembah maksiat, kita akan melakukannya berulang2 kali. 

Nanthan

"Cikgu!!!  cikgu!!!!"

Sy terdengar seorang pelajar memanggil sy dr belakang.....sy menoleh ke arah suara itu. Nanthan al Munusamy menuju ke arah sy.

"Kenapa Nanthan????"

Nanthan menghampiri sy...."Selamat hari guru,cikgu" Katanya plahan smbil menghulur sebuah kotak kecil yg di balut dgn surat khabar tamil. Sy menerima bungkusan itu. "Untuk ckg????" Tanya sy pura-pura tak tahu. Dah memang Nanthan menghulurkannya pd sy, dah tentulah sy punya. Nanthan mengangguk smbil tersenyum. Berbunga2 di hatinya apabila sy mnerima bungkusan itu dgn senyuman yg jg berbunga.

"Boleh cikgu buka skarang????" Tnya sya mduga.

"Jangan cikgu.....cikgu buka di rumah sahaja...."Pintanya. Sy akur sbg tanda mghormati permintaannya. Niat hati nak buka di hadapannya agar dia rasa sy sgt mghargai pemberiaannya tp sangkaan sy meleset.

"Oklah, nanti sy buka di rumah ya....." Kata sy. Nanthan berlalu pergi.....Sy rasa sebak. Mcm ada sesuatu di hati Nanthan. Sukar untuk sy mduga...Sy melihat sekeping kad kecil buatan sendiri terletak di atas bungkusan. Sy membuka dan membaca..."Terima kasih,cikgu kerana ajar saya shingga boleh membaca....selamat hari guru"

Sy tersenyum sendirian. Sekarang Nantha berada di Tingkatan dua. Sy mengenalinya smasa dia tingkatan peralihan. Pada ketika itu, dia langsung tidak tahu membaca dan tidak semua huruf yg dia kenal. Sy mempelawanya datang ke rumah sy (Sy tinggal di quarters guru pada masa itu). Sy phatiakan Nanthan memang ada ksungguhan untuk belajar, jd sy mengajaknya datang ke rumah dari pukul 10.30 pagi hingga pukul 12.. tengahari. ketika itu sy mengajar di sesi petang.

Smpai di rumah, dalam byk2 hadiah yg sy terima, sy membuka hadiah drp Nanthan. Terkejut sy apabila menerima 5 biji patung kecil (Mungkin patung berkaitan dgn agamanya) berada di dalam kotak tersebut. Sy menutupnya kembali kerana takut pula hendak menjadikan patung2 itu sebagai hiasan di dalam rumah. Bukan tidak mghargai tapi takut melangkar hukum serta aqidah.

Esoknya, Nanthan datang berjumpa sy lagi. Sy memanggilnya....."Tkasih, Nanthan. Ckg suka dgn patung tu. Cute sgt "

"Ckg suka?????? betul ckg suka?" Tnyanya dngan gembira.

"Ya....dari mana kamu dapat?"

Nanthan tidak mjawab dgn segera. Mungkin mencari apa jawapan yg paling sesuai untuk diberiknya kpd sy.

"Dari mana kamu beli hadiah tu??? Ckg suka" Sy mnyakinnya.

"Amma bagi ckg!!!" Jawabnya seperti ada yg disorokkannya kpd sy.

"Ok lah...ckp dgn ibu kamu, cikgu ucapkan terima kasih, ya..." Nanthan tersenyum puas dgn jawapan sy.

Esoknya, belum pun sempat sy duduk di bilik guru, sy didatangi oleh seorang ibu bersama anaknya. Pelajar berbadan kecil itu, Nanthan. Setelah mperkenalkan diri yg dia adalah ibu Nanthan, sy pun mempersilakannya duduk di hadapan sy.

"Maaf,ckg....sy mau tanya sama ckg,betulkah itu hari anak sy ada bagi ckg patung tuhan ?" Tanya wanita yg berumur dlm lingkungan 30an itu dengan laras bahasanya kurang fasih tapi boleh difahami.

" Ada...ada, patung kecil tu ke?"

"Ya,ckg....itu patung sembahyang punya...Sudah hilang ckg, bila sy tanya dia tak mengaku dia ambil ckg, tp nasib baik adik dia nampak. Bila sy tanya, baru dia mengaku,dia yg ambil. dia kata, itu patung dia kasi sama ckg....." Ceritanya panjang lebar. Sy tersenyum mdengar penjelasannya.

"Jadi, puan mau balik ke patung tu?" Tnya saya. 

"Ya, mau ckg. Itu smbhyang punya..." Jawabnya pantas. Nanthan tunduk sedih. Sy memahami perasaannya, namun sy tidak berkata apa-apa padanya. 

"Mcm ni lah, hari ni sy tak bawa patung tu, tp esok sy akan beri balik patung tu pada Nanthan. Boleh ya??"

Ujar sy. Ibu Nanthan mengangguk2 tanda setuju dgn kata-kata sy.

"Tkasih, ckg...banyak minta maaf,ckg. Ini anak, byk nakal. Suka ambil barang tanpa minta izin....tp dia ckap ckg byk baik. Dia mau kasi hadiah pada ckg, tp sy tak ada wang,ckg"

"Eh...,jgn ckp dia nakal. Nanthan ni sgt baik....Dia ambil patung tu nak beri sy hadiah, Itu bermakna dia ingat jasa cikgu. Tak palah, puan jgn marah dia. Mungkin dia tak tahu mahu kasi apa sama sy." Sy cuba memujuk ibu Nanthan. Stelah bersalaman, wanita itu pun minta diri. Sy meminta Nanthan tunggu sebentar kerana ada perkara yg ingin sy bincangkan.

"Nanthan, kamu sedih ke?" Nanthan diam tidak memandang sy. Wajahnya tunduk ke bawah.

"Kenapa Nanthan ambil patung2 yg ada kat rumah tu???" Tanya sy lagi.

"Ckg tanya ni....cuba kamu jawab." Sy memegang bahunya lembut.

"Sy syg cikgu',katanya pendek.

"Kenapa kamu syg ckg?"

"Ckg ajar sy sampai sy boleh baca.?"

"Bila tu?" Tanya sy pura2 tak ingat.

"Masa sy peralihan..."

"sekarang kamu tingkatan berapa??"
"Dua".jawabnya ringkas.

 Sy tersenyum sambil mengangkat dagunya.

"Cuba kamu pandang ckg,Nanthan. Sebenarnya kamu dah beripun ckg hadiah lebih dari apa yg kamu bagi semalam. Kamu tak perlu memberi ckg apa2 lagi. Patung2 tu,kan ibu kamu punya. ..."

"Tp, sy hendak beri ckg sesuatu supaya ckg ingat saya..." katanya lagi.

"Pristiwa ini akan mbuatkan ckg akan ingat kamu sampai bila2. Oh ya...kamu tahu apa hadiah yg dah kamu beri pd ckg???" Tanya sy. Nanthan khairanan. Perlahan2 dia bersuara,"sy tidak pernah beri ckg apa2..."

" Ada, Nanthan. Hadiah ptama, ialah ingatan kamu pada ckg. Dah 2 tahun peristiwa kamu bljr mengeja dgn ckg berlalu,tpi kamu masih ingat perkara itu. Hadiah kedua, kamu dh pandai membaca skrang. Itu mrupakan hadiah yg paling bernilai buat ckg. Jadi, kamu tak perlu beri apa-apa lagi pd ckg."

Sy menepuk2 bahunya. Air mata lelakinya bergenang di kelopak mata. Menunggu masa untuk gugur sahaja.

Peristiwa itu berlaku pada tahun 1990 dan ini bermakna sudah 20 tahun berlalu. Ketika itu umur Nanthan 15 tahun dan skarang umurnya telah pun mcapai 35 tahun. Memang benar apa yg sy katakan padanya 20 tahun lalu,di mana peristiwa ini akan mjadi ingatan buat sy smpai bila-bila. Dan, berita teraakhir sy dengar Nanthan sekarang seorang peguam di Pulau Pinang. Sy yakin, Nanthan mesti ingin berjumpa dgn sy seperti mana sy juga ingin melihat kejayaannya atas usaha gigihnya belajar mengeja dan membaca dengan saya.

(Sukarnya mencari pelajar segigih Nanthan.....Nanthan tidak akan ada 2 orang dalam dunia ini)

Selamat Hari Guru

Hari ni 16 Mei semua warga pendidik syok sendiri mnyambut Hari Guru.....

Tak ada yg menariknya pd hari ini melainkan terima ucapan dr students dan x-students. Seawal pagi pukul 4.30,sy menerima SMS daripd x-student 4S. Sterusnya SMS kedua sy terima pukul 6.15 pg drp xstudent SMK Seri Tanjung. SMS ktiga drp student SMKRMM (sekolah skarng) drp seorng pljr ting 5....

(sehingga sy mnulis blog ini, ucapan 'slmt hari guru ' tak putus2 sy terima)

Drp berpuluh-puluh sy menerima ucapan ini (tak kira la melalui SMS atau email), 90% datangnya daripada student sy yang kurang cerdik dan kelas pertengahan (masa sekolah dulu, kira kelas hujung2 la). Selebihnya barulah datangnya drp pelajar yg cerdik,bijak yakni dari kelas hadapan. Hmmmm....termenung sejenak memikirkan fenomena ini..."Kenapa jadi begini???" Siapa nak jawab ni???

Perkara seumpama ini, bukan berlaku pada saya seorg. Kawan2 sy juga berbicara soal yg sama. Mereka  hairan di mana pljr2 daripada kelas2 bijak pandai ni??? Masing2 menjawab persoalan tersebut dlm pelbagai versi. Ada yg kata,pljr pandai ni sombong,mudah lupa diri. Ada yg kata pljr pandai ni, tak rasa pun kepandaian mereka adalah hasil drp didikan guru, ada yg kata, pljr yg pandai ni memang tak mghargai jasa guru, dan mcm2 andaian lagi.

Mereka tanya pndapat sy..

Sy memang tak ada pndapat khusus tp sy ada pendapat peribadi. Sy tak dpt nafikan, bdasarkan berbelas tahun sy menjdi pendidik, itulah realitinya. Student drp kelas hujung dan ptengahan, lebih mengingati jasa guru jika dibandingkan dengan pljr drp kelas hadapan. Mungkin ada benarnya pndapat kawan2 sy tadi cuma sy tak berani mengiyakannya krn belum pernah lg kita buat kaji selidik mengenai topik ini. Bagi sy, biarlah pelajar2 yg pernah kita ajar itu, dgn dunianya sendiri......kita tak rugi apa-apa pun jika kita tidak diingati lagi. Apa yang nak dihairankan, kerana itulah bezanya manusia dgn tuhan. Manusia memang mudah lupa.....

Bukankah dah lumrah alam,perbezaan dua darjat antara si kaya dgn si miskin, si cantik dgn si hodoh? Bgitu jugalah dgn si pandai dan juga si bodoh. Yang penting, sbagai pndidik  pjuangan kita masih panjang....teruskanlah mendidik anak bangsa tanpa minta dikenang jasa kita. Cukup dan sangat cukup jika Allah menghargai apa yang kita beri kepada anak didik dgn seikhlas hati.

Sbg guru dan merangkap juga sbg ibu,  sy akan  membeli beberapa hadiah (tidaklah mahal) unt anak2 sy memberi kepada sbahagian drp guru2 yg mereka suka (nak beli semua guru,tak ada budget). Sy didik mereka dari tahun 1 hinggalah tingkatan 5...dan anak sy yg tlah pun mjejakkan kaki ke Universiti, ucapan harus dikirim sbg tanda ingatan tak akan padam. Sy sentiasa bpesan kpd mereka, siapalah mereka jika tidak ada guru. Walau bijak mana sekalipun, bimbingan guru sangat penting...Jika tidak masakan Allah juga menyuruh kita berguru dalam menimba ilmu.

Entahlah...smakin dunia kita maju, smakin hilang budaya2 murni ini. Sy mengalami satu perbezaan budaya antara student yg sy ajar pada tahun 1990an dgn skarang. Jika tahun 1990an, pljr2 sdaya upaya ingin memberi sesuatu kpada guru yg mereka syg. Sy pernah mdapat hadiah yg paling mahal iaitu seutas rantai emas drp seorang pljr berbangsa cina dan sy juga pernah dapat dua biji mempelam telur drp seorang pelajar india smpena hari guru. Walaupun  hadiah itu sgt berbeza dari segi harga, tapi hati sy tetap berbunga2 menerimanya kerana sy tahu sy dihargai oleh mereka. Tapi skarang, jangankan skeping kad, ucapan lisan pun sukar kedengaran. Bila sy fikir kan, bukankah ini juga bkaitan dari hasil didikan ibu bapa? Anak yg tidak mengenang dan mghargai jasa, spatutnya diingatkan oleh mereka. Tapi.....ahhhhhh, apalah nak dihairankan, sdang ada di antara anak2 yg boleh melupakan jasa ibu bapa, membuang ibu bapa, melawan ibu bapa....inikan pula diminta untuk mengenang jasa guru-guru mereka. Kelakar tu!!!!!

Malas nak ulas panjang perkara ni....sebab soal mengenang dan mengingati jasa ni kurang penting bagi sy. Apa yg penting, sy harus mendidik anak2 sendiri dalam soal mengenang jasa  kpd orang yg berjasa kpd mereka. Tak kiralah siapa....Bagi sy, org yg tak mengenang jasa ni, bukan pkara yg perlu sy 'tention'kan sbab Allah itu ada. Pahala daripadaNya lbih bermakna drd ingatan mereka kpada saya, Sesungguhnya, ilmu yg kita beri ini juga merupakan jariah untuk bekalan di sana nanti.

• Selamat Hari Guru kepada pengalaman lalu kerana pengalaman lalu merupakan "guru" yang paling baik untuk kita menjadi yg lebih baik pada hari ini

Konklusi situasi di restoran mamak

( Di restoran mamak, saya dan anak-anak saya menikmati teh tarik dan roti canai...................

Waktu petang kira-kira puku 4.35 ptg.)

Saya cukup tidak dapat menerima apaila ada org melayu bekerja di restoran mamak. Aduh...tention gila!!!(bahasa budak2 sekarang). Sy rasa cukup tidak bermaruah orang melayu macam ni. Sepatutnya mereka boleh buat duit di negeri sendiri tapi lain pulak jadinya. Kita benarkan orang luar pula yang mengambil kesempatan mencari kekayaan di bumi kita. Aduahai....mengapa perkara seperti ini boleh terjadi???

Malas!!!! Itulah segala punca berlakunya fenomena ini. Cuba lihat betapa gigihnya orang-orang seberang (Mat2 dan Minah2 Indon) mengaut kekayaan dengan bekerja sebagai buruh kontrak di sana sini. Minah2 Indon pula ada yg menjadi 'bibik' di rumah orang2 yang memerlukan perkhidmatan mereka. Orang2 Melayu kita di mana?? Manja.....tak mahu mengambil peluang ini. Kerja berat,tak sesuai dengan jiwa mereka. Menjadi orang gaji, malu pula menguasai diri.  Tak sesuai ,tak grand dan macam2 la alasan yg boleh kita dengar. Orang2 melayu kita lebih suka ambil jalan pintas nak kaya. Yang ok sikit kewangannya , mereka main skim cepat kaya,sanggup keluar duit simpanan dan jual tanah lagi. Maklumlah, pulangannya bukan sikit. 2,3 kali ganda....silap2 bila tak kaya2, mereka jadi gila. Mana tak nya,dah melabur ribu2 ringgit, satu sen pun tak dapat keuntungan. Itu belum lagi kesilapan yang telah kita lakukan dgn kawan2. Kitalah yg paling hebat mengempen dulu.....

Yang cikai dan lagi teruk, mereka rompak je rumah orang,meragut beg tangan perempuan dan mengebas apa saja yg boleh dikebas. Lagi sepat dpt keuntungan. Segera dan lumayan!!!!Tulah cara org Melayu nak cepat kaya (Jgn sensitif...bukan semua org melayu macam tu. Yang baik,tak perlu dipuji sbb mereka tidak memberi masalah malah merekalah penebus maruah bangsa).

Mengapa orang2 melayu seperti ini tidak mahu mengambil contoh mamak2 yang ada kat Malaysia ni atau orang2 Indon dan bagla yang gigih bekerja mencari duit sehingga simpanan mereka lebih banyak daripada orang2 melayu 'keparat' yg suka buat perkara2 yg tidak senonoh tu?????

Hai anak2 melayu.....cuba dihitung, bangsa manakah yang paling byk di Pusat Serenti??? Bangsa mana juga yang byk menjadi penghuni penjara? Bangsa mana juga yg byk telibat dgn kes buang anak,rogol , merempit??

Semua bangsa kita,kan???

Cuba hitung pula, berapa ramai pula doktor2 kat Malaysia ni dari bangsa kita??? Adakah kita lihat di luar sana bangsa cina terutamanya bekerja dgn bangsa kita? Di manalah maruah kita??

Terlalu banyak persoalan berlegar di kepala ekoran daripada saya melihat seorang remaja melayu  yang bekerja di sebuah restoran mamak di Kuala Selangor. Sy kenal remaja itu krn berkesempatan mengajarnya di sek @#$%^&*. Remaja ni, bukan tak pandai tp di sekolah dulu terlalu byk masalah berkaitan dengan boyfriend.Bukan satu,dua boyfriend dia......... Nak kata terlalu cantik, tidaklah tp biasalah remaja skrang, baik lelaki mahupun perempuan. Ukuran 'cantik' rupa paras dan tingkah laku bukan menjadi faktor utama bagi merreka. Yang penting, mereka suka pada pasangan  yang berani buat apa saja sebelum kahwin. Bagi apa saja kalau diminta dan boleh dipegang di mana2 sahaja anggota mereka. Itu yang mereka cari sekarang.  (teringat jg kisah sy...bgaiaman hubungan sy putus dengan boyfriend ptama kerana dia kata sy ni kaku. Nak pegang tangan pun tak bagi. Di sebabkan dia bosan dgn sikap sy yg  menjaga maruah diri, hubungan kami putus di tengah jalan) 

Mata saya mengekori sahaja gerak laku remaja melayu ini... 

Gaya pakaiannya, jangan nak cakap la... Takut sungguh saya melihat cara dia berpakaian yang menampakkan seluar dalamnya kepada orang ramai. Untung para lelaki yg boleh melihat perkara2 sulit tanpa membayar lima sen pun.  Paling kelakar sekali, dia memakai bulu mata palsu ala2 dramatis Eja. Manalah sesuai dgn gaya seperti itu bekerja di restoran mamak melainkan ada niat2 tertentu. Bab2 gaya ni, orang2 melayu memang tak kalah.....

Sebelum sy beredar dari restoran mamak tu, sempat jg sy berbisik ke kepada anak2 sy...

"Kalau dah tak mahu belajar, ni lah jadinya....waktu belajar cari pasangan...skarang, bila dah terlepas waktu yg sepatutnya belajar, kan ke rugi. Masa bukan boleh diulang kembali...akhirnya kemana kita????".

Anak2 sy diam sahaja. Mungkin boring kot sebab selalu sgt mereka mendengar mamanya mengulas sesuatu keadaan yang berlaku di sekeliling. Biarlah mereka boring, kerana bagi sy apabila mereka dewasa kelak atau apabila sy sudah tidak ada lagi di muka bumi ini, mereka tentu akan teringat semula nasihat2 sy kepada mereka, seperti mana sy mengingati semula nasihat ibu kepada sy. Cuma...ibu2 dulu tdak ada diplomasi dan psikologi. Apa pun, ayat mereka cukup bererti dan boleh dipegang sampai ke mati.

Maaf, wahai bangsaku

Pergilah Airmata......selamat hari ibu

(Selamat Hari Ibu...Sy sayang mak walaupun ....entahlah....Sy merinduinya dan sy menyintainya. Apabila sy mempunyai anak sendiri, semakin jelas kelihatan saya melihat pengorbanan emak melahirkan sy.. ..Dari sy di dalam perut hinggalah sy dilahirkan dan dari baby hinggalah sy remaja. Memang sukar menjadi ibu untuk menghasilkan anak yg baik apabila dewasanya ...terima kasih, mak)

Sedih....

sedih bila mengenangkan cerita kawan saya tentang keluarganya...

Ada ibu tetapi seperti tiada ibu..ada ayah tetapi seperti tiada ayah. Kira yatim tapi tak piatu la....

Pelikkan bunyinya????? Puas sy memikirkan ayatnya tapi akhirnya kerana malas berfikir, lantas sy terus bertanya apa maksud di sebalik ayat itu.

Bukan senang kawan sy ni nak membuka mulut tentang ceritanya....tp oleh kerana rasa ingin tahu saya begitu tinggi,maka akhirnya kawan sy ni mengalah juga.

"Tak rindu ke dengan mereka?" Tanya saya. Soalan biasa yang mudah untuk dia jawab
Soalan sy dijawab dgn linangan air mata. Sy melihat air matanya semakin lebat mengalir. Suasana hening seketika.Hening krn kawan sy melayan perasaan sedihnya ketika itu.
"Tuhan saja yg tahu bagaimana perasaan sy terhadap mereka?" Jawabnya  setelah  beberapa minit membisu.
"Kenapa tak balik aja?" Soal saya. Memang soalan inilah yg akan diajukan oleh sesiapa pun jika jawapan tadi yg kawan sy berikan.
" Tak mungkin sy boleh balik ke rumah mak dan ayah lagi....mereka dah haramkan kaki sy jejak ke rumah mereka." Jawabnya dgn suara yg agak perlahan. Sy menjadi lebih terpanggil untuk mengetahui cerita selanjutnya..
"Kenapa??? Mengapa???" Soalan lazim seperti ini menerjah di kepala sy. Tapi sy rasa gementar pula untuk meluahkannya. Takut kawan sy tidak bersedia.
"Sy teringin nak memanggil perkataan mak dan abah. Dah 12 tahun sy tidak memanggil nama itu sedangkan mereka masih ada. Dah terlalu lama sy merindui panggilan itu dan terlalu banyak air mata sy mengalir  untuk rasa rindu itu. Sumpah....sy sangat merindui mereka.Tentu akak akan tanya sy,kenapa tak cuba balik saja..."
Kawan sy mula membuka cerita. Dia mengesat air matanya yg deras turun ke pipi.
"Sy dah berjanji dengan suami sy untuk tidak menangis lagi kerana ini. Tp hari ini, sy memungkiri janji sy dengan suami. Sy sepatutnya redha dgn ketentuan ini," ujarnya lg. Hati sy tersentuh. Tanpa di sedari, air mata sy mula bergenang di kelopak mata.
"Kalau balik juga, apa akan jadi???" Sy semakin ingin tahu.
"Tak mungkin sy boleh balik buat masa ini.Tp walau bagaimana pun, sy berharap ada ruang untuk sy balik juga menemui mereka. Sy pernah balik 12 tahun yg lalu....dan waktu itulah sy dihalau sperti anjing. Bukan stakat sy, malah suami dan 3 orang anak sy terlibat sama". Kesedihannya tidak dapat lagi diselindungkan.
Sy juga tanpa ada rasa malu turut menangis. Air mata yg bergelinang di kelopak mata, gagal sy bendung.
"Maaf,sy terlalu obses ingin tahu. Kenapa smapai begitu sekali????Apa yg menjadi punca kemarahan mereka?" Sy dah tak segan lagi bertanya. Perasaan teruja sy mengatasi segala-galanya.
" Akak baca tak harian metro hari ini???? "
Sy menggeleng2kan kepala. Kawan sy terus menghulurkan harian metro kepada sy. Tanpa banyak bicara sy melihat tajuk2 berita di muka hadapan...(yang mana satu tajuk muka depan yang ingin kawan sy ni fokuskan)
Sy terus saja membelek-belek Harian Metro pada hari itu.

"Sy sedih bila ada anak tuduh ibu yg melahirkan mereka membawa sial" Katanya smbil menunjukkan tajuk akhbar itu pada sy. Apa kaitannya pulak dengan kawan sy ni?????Sy mengerutkan dahi. Apa sebenarnya yg melanda kawan sy ni.

Tuduh Ibu Sial.

"Dia (anak) menerkam saya hingga saya terjatuh. Bagai dirasuk syaitan, dia naik atas belakang saya, pegang rambut dan menghantuk muka saya ke lantai berulang kali"  Besah

"Kak, mcm tu jugalah sy cuma bezanya ibu kandung sy menuduh sy membawa sial dlm keluarga. Ceritanya sama saja dengan cerita ibu malang ni. Angkara bomoh sial!!!!" Kata kawan sy dengan nada suara yg agak keras.
Sy terpaku dan terkedu. Tiada idea untuk bertanya dan tiada ayat untuk memberi kata2 semangat atau apa sekalipun.
"Sy tidak bersedia untuk bercerita tentang kisah sy selanjutnya, kak. Sy yakin, tiada org yg akan faham. Biasanya, org2 akan sering melihat ksalahan tu pada si anak sj. Mungkin org akan kata sy keras hati krn tidak mahu balik ke kampung menjenguk mak dan abah yg dah di mamah usia. Sy....sy..." Kata2 yg lancar tadi mula tersekat2 kerana kawan sy menangis sekali lg. Sy jadi mcm batu...hanya terpaku mendengar cerita sedih kawan sy ni.
"Sumpah kak, sy rindu kan mereka cuma sy tak berani nak balik buat masa skarang. Kata2 mak, tergiang2 di telinga sy sampai sekarang. Biarlah Allah dan saya sj yg tahu,kak. Sy terima sajalah apa org lain nak cakap tentang saya..." Sambungnya lagi.
"Kak, sy nak ucap juga depan akan bg mewakili mak sy...Selamat hari ibu,kak"
Sy tidak berkata walau spatah pun. Walaupun sy tidak suka, akhirnya sy menangis juga di hadapannya. Sy menangis semahunya.Sy benar2 sedih wlaupun cerita kawan sy ini belum tamat  hingga ke penghujungnya.Sy tidak mahu mendesaknya untuk bercerita lagi kerana kawan sy telah mengumumkan atas ketidaksediaannya untuk bercerita dgn lebih lanjut. Tangan sy terus merangkul tubuhnya dan kami sama2 menangis!!!!!!!
Sesungguhnya, sy yakin, tiada manusia dilahirkan di muka bumi ini membawa mala petaka. Dalam hati sy juga turut menyumpah ...." Ya, memang sial bomoh itu, kerana mulutnya, kawan sy terpisah daripada keluarganya sendiri".

Rezeki

Hari ini rezeki saya murah......

Syukur alhamdulillah....beli buah pelam 5 kilo sepuluh ringgit tapi peniaga nak habiskan semua so, sy dapat lebih kurang 9 kilo dengan harga RM12.00....Nampaknya hari2 boleh buat jus pelam. Fresh lagi....

Singgah ke gerai menjual jagung kukus....saya beli 3 cawan jagung kukus dgn harga RM6.00. Setelah membayarnya, si peniaga memberi saya dua bungkus kuih. Sebungkus kuih apam (lebih kurang 20 biji) dan sebungkus lagi saya tak tahu nama kuihnya..tapi lebih kurang ada 8 biji. Timbul pula masalah bagi pihak saya. Siapa nak makan kuih sebanyak itu????So, sy minta izin dengan sipenderma tadi untuk saya panjangkan sedekahnya dengan memberi pula kepada jiran saya. Semoga Allah memberkati sedekah peniaga ini...

Inilah namanya rezeki...dan kita tak sangka dengan tiba-tiba Allah memberinya pada kita. Jadi,jika kita tak dapat sesuatu yang kita hajatkan, janganlah rasa sedih kerana anggaplah itu bukan rezeki kita. Seperkara lagi,jika kita menolong seseorang, jangan pula kita mengharapkan orang yang kita tolong itu akan menolong kita kerana Allah akan memberi pertolongan itu dgn pelbagai cara dan tidak semestinya daripada orang yg kita tolong. Jadi, bantulah orang yg memerlukan bantuan itu dengan seikhlas hati.

Hari ini merupakan hari rezeki bagi saya....dari pagi hingga tengahari saya makan di kantin, satu sen pun saya tidak membayarnya kerana telah dibayar oleh kawan saya. Terima kasih! Dan....terima kasih kepada Allah SWT kerana memberi sayarezeki yang tidak disangka2 pada hari ini.Semoga mereka yang suka menghulur itu, mendapat keredhaan dan keberkatan sepanjang hidup....Amin