Buat Pilihan

Sy sering mendengar manusia akan sering berkeluh kesah apabila tidak mempunyai anak. Kegelisan dan kesedihan atau rasa ketidaksempurnaan hidup, akan dapat dirasai jika sesebuah perkahwinan tidak dilengkapi dgn kehadiran cahaya mata. Semua perasaan itu, bukan sahaja dirasai oleh empunya diri, malah yg lebih menyedihkan ia juga turut mjadi bahan bualan orang di sekeliling kita. Contoh ayat yg biasa sy dengar:

'Kesian si Limah tu, dah dua tahun kawin, masih tak ada anak.'

'Mcm mana dioarg tu tak kaya,anak dah lah tak ada. Diaorang pun tak tahu nak salur duit ke mana.'

'Si Joyah tu,sunyi....dah la suami selalu 'out station', anak pulak tak ada. Mcm manalah bila mereka tua nanti. Siapalah nak jaga....'

Kenapa orang keliling terlalu prihatin tentang isu-isu sperti ini?????? Mudah saja jawapannya.  Mereka suka berkata2 kerana mereka sudah menjadi isteri yg kononnya 'sempurna'. Dapat melahirkan zuriat sendiri. 

Haruskah kita merasa bangga kerana dapat melahirkan zuriat seramai yg boleh???Atau kita merasa sedih kerana ada antara kawan2 kita yg gagal melahirkan anak sendiri?

Sewajarnya, bukan kita merasa bangga dgn kejayaan kita melahirkan zuriat, tetapi kita boleh berbangga apabila kita berjaya mendidik zuriat dengan sebaik yg mungkin. Walaupun anak2 tidak sebijak mana, sekurang2nya mereka tahu menghargai ibu bapa,dan tidak mengheret kita ke jalan menuju neraka.

Bagi teman2  yg masih tidak mempunyai anak, berbaliklah kita kepada ketentuanNya kerana apa sj yg berlaku dalam perancangan Dia juga.Bukan layak utk kita merasai kekurangan mereka yg tidak ada cahaya mata. Mengapa sy berkata begini???? Ya, kerana sy tidak dpt menahan lagi apabila melihat kejadian yg berlaku di hadapan mata dan ia berkait rapat dgn hidup sy. 

Maaf, sy bukan membuka pekung di dada....tapi ia sekadar berkongsi pengalaman. Yg baik, jadikan tauladan dan yg buruk jadikan sempadan.

Ibu mentua sy adalah contoh ibu yg malang. Walaupun mempunyai 8 org anak, tetapi sy tidak nampak di mana keberuntungannya. Sy bukan menjadi hakim yg bijaksana tetapi sy hanyalah manusia biasa yg suka memerhati dan membuat konklusi. Sy tidak mahu membicarakan apa yg telah ibu mentua sy lakukan pd masa lampau krn apa yg berlaku antara dia dan anak2 adalah dlm pengetahuannya dan Allah jua.

Spanjang sy mjadi menantunya,sy dpt bkongsi rasa apa yg ibu mentua sy rasakan. Walaupun sy tahu serba sedikit kisah lampaunya, tetapi sbg anak,mereka tidak wajar memperlakukan ibu kandung sendiri sedemikian rupa. Dosa dgn ibu, tetap dlm kategori dosa besar. Itu fakta yg telah terkandung dlm kitab suci al-Qur'an. Siapa kita wahai anak????Walau sekejam mana pun, dia tetap ibu yg melahirkan kita. Darjatnya telah diangkat setinggi2nya oleh Allah justeru  kita tidak layak untuk membalas semula apa yg pernah dilakukannya terhadap kita suatu ketika dahulu. Kalau sy sbg menantu, boleh menerima ibu mentua sy seadanya, mengapa mereka sbg anak kandung, sanggup memperlakukannya sedemikian rupa. 

Sy bukan membuka aib keluarga suami, tetapi sy terlalu kecewa dgn apa yg berlaku spanjang sy menjadi sebahagian drp keluarganya. Bukan menyesali takdir, tetapi sekadar menjadikan pngalaman ini sbg penyangkal pendapat org2 di luar sana bahawa 'ruginya jika tidak mempunyai anak sendiri'. Apa untungnya ibu mentua sy jika semua anak memperlakukannya seperti itu?

Suami sy jg pernah kecewa dgn ibu sendiri. Tetapi, disebabkan sy takut akan hukum Allah, maka sy sering mengingatkan suami bahawa apa yg berlaku antara dia dan ibunya tidak harus didendami. Allah itu maha segalanya. Serahkan sj kepadaNya. Alhamdulillah......suami sy dpt mengaplikasikan nasihat itu. Maka, dia lebih byk bdiam drp bsuara.

Pd entri kali ni, tidak perlulah sy menceritakan apa yg berlaku antara ipar2 sy dgn mentua sy dari A-Z. Cuma, yg ingin sy ceritakan ialah klimaks yg berlaku antara mereka di mana ibu mentua sy di maki dan di hina oleh anak2. Ada antara mereka yg tega mengeluarkan perkataan 'mampus' dgn ibu sendiri. Malah, ibu mentua sy dihalau drp rumah mereka hanya kerana ibu sy meminta duit tanah yg telah dijanjikan .Di sebabkan ibu mentua sy terlalu sedih, maka dia mghubungi sy dn menceritakan nasib yg menimpa serta menangis atas perbuatan anak sendiri. Sy pula, kehilangan idea dan kata2 utk meredakan perasaan ibu mentua sy. Sbg manusia lemah sgalanya, sy juga rasa sakit hati yg tidak terkata dek perlakuan ipar2 sy tetapi apakan daya. Sy juga mengenali siapa ibu mentua sy tetapi statusnya sbg seseorang yg diangkat darjatnya oleh Tuhan, menyebabkan sy kalah dlm meperjuangkan hak dan kebenaran. 

Ya Allah, kuatkanlah hati sy dalam menghadapi sgala bentuk ujian yg boleh membawa sy terhumban ke neraka angkara ini smua. Teguhkanlah prinsip sy supaya tidak mengeluarkan sbarang kata2 terhadap semua manusia di 'sebelah sana'.

Alhamdulillah...apa yg berlaku pada diri sy, dpat disaksikan oleh anak2 sy sendiri dan kesimpulan boleh dicipta oleh anak2 tanpa sy memandunya. Lihatlah apa yg berlaku  sbg sempadan utk membina khidupan pd masa akan dtg. Dan, pada mereka yg berada di luar sana, anggaplah kisah ini sbg bahan unt renungan ke dalam diri. Ya, kita patut berbangga kerana kita mempunyai zuriat sendiri tetapi kita sepatutnya lebih berbangga jika kita bjaya mendidik zuriat itu supaya takut kepada Allah. Sesungguhnya, apabila 'takut kpd Allah' berada di tingkat yg paling atas, insyallah sgala perbuatan yg akan dilakukan, akan ditmbang tara krn takut kepadaNya akan mengatasi segala2nya.

Buatlah pilihan sendiri :

i. Untungkah kita jika mempunyai anak yg ramai, tp di akhirnya kita diperlakukan sedemikian rupa. Bayangkan hati kita sbg ibu yg melahirkan mereka.

ii. Malang sangatkah atau rugikah kita jika kita tidak dpt melahir zuriat sendiri jika anak2 yg kita lahirkan semuanya tidak mengenang budi.

Kesimpulannya:

Sy yakin, kita semua boleh membuat kesimpulan sendiri.