Berserahlah padaNya

Sy terbaca di sebuah majalah tentang luahan keluh kesah seorang bakal ibu yg akan melahirkan anak sulungnya tidak beberapa lama lagi. Menurut ceritanya, doktor mengesaki anak yg bakal dilahirkan cacat anggota. Dan, selesai membaca, tanpa disedari air mata sy berderai2 jatuh ke pipi. Tentu orang di luar sana akan kata, sy sgt sensitif dan beremosi. Tak kisahlah kerana sy sgt memahami situasi ini. Teringin sekali berjumpa dgn empunya diri, tapi malangnya penulisnya jauh di Negeri Bawah Bayu. Alangkah gembiranya kalau sy dpt berkongsi cerita dgn penulis ini.

20 tahun yg lalu......................(Imbas Kembali.....mcm cerita drama la pulak)

Ketika kandungan sy 2 bulan, berlaku kemalangan ke atas diri sy. Sy terjatuh dari motorsikal yg ditunggang oleh suami. Nasib sy baik, kerana tidak ada kenderaan lain di belakang mahupun di hadapan sy. Namun begitu, ekoran dari kemalangan itu, kaki kanan sy kejang dan mengalami kesakitan hingga ke aras pinggang. Sy segera di hantar ke hospital dan di x-ray beberapa kali. Di situlah bermulanya episod sedih, luka, duka, sengsara sepanjang sy menanti kelahiran anak sulung sy.

Tatkala kandungan semakin membesar, doktor mengesahkan anak di dalam kandungan sy berkemungkinan  cacat anggota kesan daripada x-ray. Bukan seorang, dua doktor berpendapat sedemikian rupa hinggalah kandungan sy mencecahkan ke 7 bulan. Malah, ketika kandungan sy berusia 3 bulan, ada doktor yg menyarankan sy menggugurkan saja kerana menurut doktor tersebut, janin yg terkena sinaran x-ray, boleh membahayakan kandungan.

Bayangkan selama 9 bulan 10 hari sy menanti kelahiran anak sulung dengan penuh debaran, apatah lagi doktor masih mengesyaki anak sy cacat anggota melalui scan yg dibuat. Sejak maklumat itu sy terima, kehidupan sy tidak lagi ceria lebih2 lagi sokongan suami semakin pudar kerana dia juga hampir tidak dapat menerima kenyataan itu. Ketika itu, sy benar2 bersendiri melawan perasaan yg sgt sukar untuk dizahirkan. Dan ketika itu jugalah sy tidak henti2 berdoa kehadrat Allah. Benarlah kata orang, ketika berada dlm keadaan yg sgt genting, hanya Allah saja tempat kita mengadu.

Sy tidak  memberitahu kawan2 krn sy tahu mereka tidak dpt menggembirakan hati sy. Keluarga sendiri juga tidak dapat melegakan hati sy kecuali abah sy. Masih tergiang2 di telinga sy kata2 abah...."Wawa, dalam Islam, kita tidak boleh gugurkan kandungan melainkan kalau ia mendatangkan mudarat pada ibunya. Kalau anak itu cacat sekali pun, wawa kena terima juga". Dengan sebaris kata2 ringkas drp abah, membuatkan hati sy menjadi kukuh utk menghadapi apa saja kemungkinan. Sy mengumpul kekuatan dalaman berdasarkan kata2 abah. Dan ketika itu, suami jg kalah melawan perasaannya krn dia sendiri tidak dpt menggambarkan apa yg akan terjadi seandainya dakwaan doktor itu benar.

Pada 12 Mei 1991, anak sy lahir. Soalan pertama yg lahir drp mulut sy...."Doktor, anak sy sempurna ke?" Dua, tiga kali sy bertanya soalan yg sama...dan apabila doktor mengatakan anak sy sempurna, air mata gembira pula tak henti2 mengalir.Syukur alhamdulillah....Maha suci Allah.

Kini, anak sulung sy berusia 20 tahun. Maaf, sy tidak berniat langsung untuk riak, jauh sekali mendabik dada kerana sy tahu segala2nya datang dari Allah jua. Alhamdulillah, anak sy tahu serba sedikit soal agama tanpa mengabaikan ilmu dunia.Insyallah, tahu membezakan dosa dan pahala. Anak yg mampu menjadi contoh kepada adik2 dan mampu menggembirakan sy. Terima kasih, ya Allah krn mengubati kelukaan, kesedihan dan ketakutan sy selama mengandungkannya. Terima kasih atas segala-galaNya.

Buat penulis yg menulis kisah yg sama dgn cerita sy, walaupun sy tahu anda tidak mungkin terbaca  entri sy tetapi sy tetap berdoa agar anda bergantung dan memohon sepenuhnya daripada Allah swt kerana hanya pada DIA sj tempat setiap manusia bergantung dan mengadu segala kedukaan yg melanda.